Review: de geboorte van de tragedie – Nietzsche

De tragedie van briljantheid

Vaak hebben grote filosofen een groot meesterwerk en de rest valt in het licht van de beroemdheid door dat ene meesterwerk een beetje tegen. Zo ook het eerste boek van Nietzsche, dat hij op 27 jarige leeftijd heeft geschreven, onder andere om indruk te maken op zijn grote vriend, de componist Wagner.

Het voorwoord van deze editie (op de foto) is geschreven door Nietzsche zelf, die met een glimlach terugkijkt op zijn jeugdige naïviteit en zijn eigen boek niet zo heel erg goed vindt. Een mening waar ik het volledig mee eens ben.

Oude Grieken Manie

Het idee is interessant: door de emotionele wereld (wat hij de Dionysische kennis noemt) los te zien van de ratio (de Apollonistische kennis), kan het mogelijk worden om te kijken hoe kunst en filosofie met elkaar verbonden zijn.

De uitwerking is nogal manisch waarin de Griekse oudheid veel te idealistisch wordt voorgesteld en de scheiding tussen emotie en ratio veel te strikt wordt genomen. Het lijkt alsof hij van mening is dat het daadwerkelijk kan om deze volledig los van elkaar te zien.

Meeste filosofische stukken zit wat emotie in en vrijwel alle tragedies zit ratio in (anders is er geen verhaallijn).

Verkooptechnieken van Boekenverkopers

De achterkant van het boek beweert dat het nog steeds actueel is, persoonlijk kon ik daar weinig van terug zien. Dat het ooit actueel geweest zou kunnen zijn, zal door boekenverkopers natuurlijk nooit ontkend worden, zelf zou ik dat niet zo stellig willen beweren.

Het zou fijn zijn als er ooit een dag komt dat boekenverkopers gewoon op de achterkant zeggen dat het een slecht boek is, in dit geval vindt zelfs de schrijver zelf het. Bijvoorbeeld, dit is het eerste, slechtste en ondoordachtste werk van Nietzsche, maar het is wel geschreven door de grote filosoof Nietzsche.

Voor mij was het grootste probleem dat de schrijfstijl iets te lyrisch aanvoelde, wellicht als ode aan een compositie van Wagner. Vooral over de Grieken schijnt hij het trompettergeschal van de  Valkyren niet te schuwen, om duidelijk te maken dat hij het Walhalla in de Griekse Oudheid plaatst.

Het boek heb ik daarom niet uitgelezen en op de stapel voor de kringloop gelegd.

Voor het werk van Nietzsche zal “Voorbij Goed en Kwaad” het meeste indruk moeten maken.

De creatie van briljantheid

Het meesterwerkschap geldt overigens voor alle beroemde artiesten: wetenschappers, filosofen, muzikanten, schrijvers. Een aantal dingen zijn briljant en de rest is de oefening om dat meesterwerk te produceren.

Een voorbeeld is het eerste boek van Huxley (waar ik vorige week aan was begonnen en die op dezelfde stapel als de geboorte van de tragedie terecht is gekomen). Er stonden wel een aantal mooie beschrijving in, maar het verhaal en de karakters waren niet zo goed doordacht waardoor het ongeloofwaardig werd.

Zijn meesterwerk daarentegen, A Brave New World, was ik diep van onder de indruk.

Een ander voorbeeld was het eerste verhaal dat ik op dit blog heb geschreven. Bijzonder slecht, die persoon kan helemaal niet schrijven, dacht ik bij mezelf (over mezelf).

Tja, zo gaan die dingen: het slechtste wat je doet, is de oefening om het beste te bereiken.

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *